Pirjo – Over kaasplankjes en denkpatronen

In ieder vakgebied is het van belang: je blik scherp houden. Alert blijven als je locaties bezoekt die aan jouw werk gerelateerd zijn, vakgenoten spreken, vragen stellen, van gedachten wisselen met anderen… het helpt je om de focus op je eigen werkzaamheden te behouden of verder aan te scherpen. Met een positief-kritische blik help je jezelf én elkaar vooruit. 

Ken je dat, dat je je iets afvraagt wat ogenschijnlijk niemand anders opvalt? Ik heb dat al jaren als ik in een restaurant een kaasplankje kies als dessert. Ik ben een echte kaasjunk en hoop altijd kaasjes voorgeschoteld te krijgen die ik nog niet ken. Voor zo’n kaasplankje geldt vrijwel altijd een toeslag, wat ik best bizar vind. Kaas is immers veel langer houdbaar dan de benodigdheden voor een zoet dessert en het brood dat je erbij krijgt is goedkoper dan de vaak kostbare componenten van een zoet dessert. Bovendien wordt het brood vaak geroosterd, waardoor het langer mee kan. Daarbij kun je als kok in een zoet dessert veel meer trots en signatuur kwijt dan in stukjes kaas die je afsnijdt. En dat staat allemaal nog los van de tijd die er in het maken van een exclusief dessert zit. Dan is het toch tegenstrijdig dat je juist dát goedkoper aanbiedt dan de kaas? Het gekke is: iedereen met wie ik het hierover heb, vindt het een goed punt. Maar niemand weet waarom het zo is.    

Toen Robèrt en ik een tijdje geleden voor mijn verjaardag uit eten gingen in een prestigieus restaurant met een ster, besloot Robèrt er een balletje over op te gooien bij de sommelier. Een aardige, gedreven jongedame, die er overduidelijk plezier in had het de gasten naar hun zin te maken en haar kennis te delen. Er volgde een geanimeerd gesprek, maar ook zij had geen antwoord op de kwestie. Ze had er zelf eigenlijk nooit zo bij stilgestaan en niemand was er ooit eerder over begonnen. Duidelijk was wel dat het haar bezighield, want toen we na een heerlijke avond waarop alles klopte de zaak verlieten, gaf ze aan dat ze het met de eigenaar en chef-kok zou bespreken. Klasse dat ze het zo opnam en ons niet afwimpelde met een of ander standaard antwoord! Een uitkomst hebben we niet meegekregen, maar het zette mijzelf wel aan het denken over hoe mensen nogal eens ‘vast’ lijken te zitten in een eigen denkpatroon, met het risico op een vorm van bedrijfsblindheid. Het is iets dat iedereen overkomt, dus ook ons.

Zo bestelt een vaste klant bij ons vaak macarons om aan mensen cadeau te geven. Tot voor kort prijkte er bij het ophalen van haar bestelling een wit etiket met haar naam op de macarondoosjes. Niet zo charmant natuurlijk. Nadat zij daar melding van maakte bij onze collega’s, pakken we dit voortaan anders aan en krijgen de macarons een mooie sticker die is ontworpen volgens onze huisstijl. Zo zie je maar: bedrijfsblindheid komt zo nu en dan bij iedereen in meer of mindere mate voor en het is fijn als iemand je op zoiets attendeert. Wij kunnen ervan genieten als iemand – uiteraard met respect – onze ogen opent en ons op een andere manier laat kijken naar ons dagelijkse werk. Het is de kunst om altijd open te staan voor verbeteringen. En die zitten soms in ogenschijnlijke kleinigheden.  

Robèrt bezoekt graag vakgenoten om zichzelf scherp te houden. Dat is heel leerzaam en bovendien vaak een mooie bevestiging van de kwaliteit van onze eigen werkzaamheden. Laatst nam hij onze chocolatier en patissiers mee op een route langs een aantal mooie zaken bij onze zuiderburen. Rond dezelfde tijd bezochten de Créateurs de Desserts ons bedrijf. Zij vormen een club van Belgische vakgenoten waarbij Robèrt als enige Nederlander is aangesloten. Ze bekeken en becommentarieerden alle facetten en deelden kennis, tips en inspiratie. Beide activiteiten boden kansen om op een fijne manier met elkaar te sparren. Het is die positief-kritische blik die je in staat stelt om van elkaar te leren. In Robèrts blog ‘Vakgenoten bezoeken is leerzaam en houdt je scherp’ lees je zijn bevindingen.